Napisz tak o "Garderobianym", to nam Justynka komixxx wybaczy. A tak serio - dobry tekst, niekonwencjonalny.

Justynka jak tupnie nudzkom to i Zeus Olimp na różowy przemaluje, więc i tak nie mam szans. Sam się ekskomunikowałem...

Mimo to tekst nt. filmu "Garderobiany" warto napisać. Tak po tym, co tutaj widzę, to myślę, że bardziej czujesz tym podobne klimaty niż ja - chociaż podobało mi się. Jednak wolę pisać o "Stalkerze", "Equilibrium" (w planie) czy o "12. małpach", co ostatnio uczyniłem.

Jak obejrzę, to pewnie coś napiszę, choć nie obiecuję od razu recenzji.

O, dopiero teraz skojarzyłem twój nick z forum Stalkera. Odzyskałeś respekt w moich oczach.;d

Z kolei do Ciebie żywię nieskrywany podziw za powyższy tekst. Wcześniej nie czytałem nic z Twoich wypowiedzi. To znaczy jakieś tam pojedyncze zdania, które - jak obaj już wiemy - nie zawsze są i NIE ZAWSZE MUSZĄ BYĆ poważne. To, co napisałeś o "Vera Drake", kojarzy mi się z wpisami użytkownika kosmiczny. Muszę się nauczyć tym podobnego sposobu komentowania filmów. Niestety, ze mnie gaduła...

Cholera, mam dziś pecha. Ustawiłem nagrywanie filmu "Posłaniec" i pod koniec wyskoczył "brak sygnału" na satelicie.

"Posłaniec" przeciętny jest.:) Jak Ci się będziesz nudzić, wtedy obejrzysz. Jeszcze bardziej się znudzisz, zaśniesz, prześpisz większość, wyjdzie Ci na zdrowie... TAK, Złota Palma też może nudzić.;-)

Kosmiczny? Muszę go poznać.

...dobra robota, panie _Garret_Reza_! Nie aż tak często zdarza się czytać na forach filmwebu teksty tak mądre, wyważone i świadczące o wnikliwej, samodzielnej, dalekiej od krytycznych szablonów interpretacji filmu. No i jeszcze - sorry za zboczenie zawodowe - tak ładnie napisane (i niech się nikt nie czepia "wyswatanej" przez "f", hehe...). Dodałbym tylko jedno: dla mnie "Vera Drake" to przede wszystkim - co nie jest polemiką wobec Twojej opinii, a jedynie jej uzupełnieniem o jeszcze jeden punkt widzenia - imponujący (i przejmujący) obraz brytyjskiej working class. Tak potrafi tylko mistrz Mike Leigh: w jego filmach jest tyle poruszającego realizmu, tyle ciepła i empatii, tyle najlepszego sortu lewicowej wrażliwości społecznej, że mimo tego, iż akcja rozgrywa się w góra dziesięciu miejscach i wśród co najwyżej kilkunastu bohaterów, to ma się wrażenie jakiegoś nieprawdopodobnego epickiego oddechu. Jego umiejętność autentycznego portretowania ludzi z ich zwykłymi i niezwykłymi problemami, z ich własnymi historiami nie ma sobie chyba równych - i to przez to ukazywane przezeń problemy, często drastyczne i naturalistyczne, osiągają, w sposób daleki od banalności, patos tragedii attyckiej. I nie trzeba kosmicznych budżetów, nie muszą się po ekranie gonić megagwiazdy - wystarczy natchnąć ludzi (ekipę i cudownie naturszczykowatych aktorów) wiarą w to, że kino może mieć coś ważnego do powiedzenia. Nie toleruję w filmie tandetnego lewactwa - ideologii, agitacji, strojenia się w piórka rewolucjonisty (jak w niektórych filmach Bertolucciego albo Loacha) - ale lewicowość taka, jaką daje Leigh, przemawia do mnie zawsze i wszędzie.
Pozdrowienia!

O, fajnie, to daj jeszcze "podobało się" obok mojej recenzji. Dorota zaakceptowała, a zbiera same minusy bez komentarzy.:(

"akcja rozgrywa się w góra dziesięciu miejscach i wśród co najwyżej kilkunastu bohaterów, to ma się wrażenie jakiegoś nieprawdopodobnego epickiego oddechu"

To nie u mnie. Ja widzę człowieka i tylko jego, a nie to, do jakiej grupy społecznej należy czy jakie stereotypy sobą uosabia... Nie umniejszam tego co napisałeś, czy zaprzeczam temu, piszę że to nie ma dla mnie znaczenia. Ani pozytywnego, ani negatywnego. Jest.

Być może nieprecyzyjnie się wyraziłem: z tym epickim rozmachem to chodziło mi o to, że - właśnie, właśnie - każdy człowiek ma tu swoje jak najbardziej indywidualne rysy, każdy jest do bólu prawdziwy, ale to właśnie z nich składa się w jakiś magiczny sposób panorama pewnej grupy społecznej, klasy... Nie na odwrót, nie ma tu próby opisania czegoś społecznego, gdzie ludzie są tylko typami, płaskimi i jednostronnymi jak z egipskiej płaskorzeźby. Przykład: inne lewicowe sumienie wyspiarskiego kina, czyli Ken Loach i jego - dość jak dla mnie przereklamowany - "Wiatr buszujący w jęczmieniu". Słuszna (jedynie, niestety, słuszna) teza polityczna, święty gniew, diagnoza palącego problemu historyczno-społecznego - ale nie ruszyło mnie to właśnie dlatego, że miałem wrażenie, że cały poziom dramatu rodzinnego wziął tam w łeb, bo bohaterowie musieli nade wszystko udowodnić coś, o co chodziło reżyserowi, a tym samym z ludzkiego punktu widzenia wypadli papierowo i niewiarygodnie. Leigh zawsze zaczyna od pojedynczości - a diagnozy, niepokoje, oskarżenia wychodzą dopiero potem. I to sprawia, że Leigh mnie zachwyca, a Loach - przy docenieniu wszystkich walorów jego kina, z którym zresztą obeznany jestem dość pobieżnie - częściej jednak irytuje. "Vera Drake" jest dla mnie jak "Lalka" Prusa - tam też z wszystkimi bohaterami (z Wokulskim, Rzeckim, Łęcką) czuję się blisko, budzą we mnie intensywne emocje, potrafię sobie ich wyobrazić, narysować, co nie zmienia faktu, że rozmach obrazu przedstawionego w powieści zapiera dech...
Czy jakoś tak. A teraz już gonię poprzeć Twoją recenzję.

Hej, czyli jednak się zgadzamy.:) Loacha znam słabo, ale jego "Wiatr..." to dobre kino. Leigh nakreślił swoich bohaterów naprawdę dobrze, poświęcił na to godzinę nie bawiąc się w pół środki, dużo tym ryzykując ale wyrozumiały widz na pewno nie będzie znudzony - mimo wszystko, jednak sporo otrzymuje...

Hej, i dzięki.;-)